Każdy z nas ma za zadanie spełnić określoną posługę podczas zgromadzenia liturgicznego. Posługa ta różni się w zależności od stopnia ministranta, także specyfika posługi jest inna dla każdego z nas. Ministrant to ktoś więcej niż wierny. To przede wszystkim sługa (łac. ministrare), który swoją postawą pomaga innym nie tylko w szeregach Kościoła, na Mszy św. czy nabożeństwie lub innego obrzędu liturgicznego, ale również po za nim, kiedy znajduje się wśród ludzi w szkole, na podwórku, czy innym miejscu. Ministrant winien być osobą, która powinna, a przynajmniej stara się stawiać Boga na pierwszym miejscu. Również sam powinien „stawać się Chrystusem” naśladując jego życie poprzez modlitwę, czy spełnianie dobrych uczynków. Szczególnie dla ministranta ważna powinna być codzienna modlitwa, nie tylko w kościele, kiedy ma dyżur, ale i również w domu. Modlitwa jest pewnym fundamentem, na którym ministrant buduje swoją posługę. Postawa ministranta wiele o nim świadczy, dlatego powinien zawsze zachowywać się godnie w stosunku do obecnej sytuacji. Dlatego nie każdy decyduje się na tę specyficzną i wbrew pozorom ciężką posługę w Kościele.

Charakterystyka poszczególnych stopni ministranckich.

Ministrant

Ministrant jest słowem zbyt ogólnym, ponieważ w swoim pojęciu gromadzi wszystkich uczestników Służby Liturgicznej Ołtarza, jednak w strukturach tejże służby rozróżnia się trzy podstawowe stopnie. Jednym z nich jest posługa Ministranta. Ministrant jest zazwyczaj chłopcem, który po I komunii św. pragnie wstąpić w nasze szeregi. Oczywiście rozróżnia się też ministrantów starszych. Głównym zadaniem ministranta jest centralna pomoc przy ołtarzu przede wszystkim kapłanowi. Posługa ta składa się na czynności, które ministrant powinien biegle wykonywać, czyli podawanie kielicha na ołtarz, przynoszenie darów w postaci wody i wina, przyniesienie odpowiednich paramentów liturgicznych do lavabo, sygnalizacja za pomocą dzwonków i gonu, czy posługa przy patenie podczas rozdawania komunii św. Niewątpliwie te czynności są złożone w swojej naturze i wymagają od ministranta pewnego skupienia. Z zewnątrz może to wyglądać banalnie, jednak każda z tych czynności ma podyktowaną za sobą pewną symbolikę. Dlatego każdy ministrant jest specjalnie przygotowywany z zakresu „technicznego” jak i merytorycznego. Na zbiórkach zgłębia dane posługi poprzez ćwiczenie ich wykonywania oraz rozważania co każda z nich oznacza. Oczywiście tych posług jest więcej i z biegiem czasu opanowuje je wszystkie. Dlatego ministranci starsi powinni być przykładem dla tych, którzy dopiero rozpoczynają swoją przygodę z ministranturą. Charakterystycznym strojem ministranta jest zwykła komża nakładana na strój wierzchni oraz kolorowy kołnierz nakładany na ramiona. Kolory kołnierzy są adekwatne do koloru liturgicznego dnia, bądź okresu. W  parafiach ubiera się również kolorowe sutanny ministranckie.

Lektor

Lektor jest już wyższym i zaszczytniejszym stopniem pełnienia służby. Nie każdy ministrant może nim zostać. Zadaniem lektora jest odczytywanie Słowa Bożego w zgromadzeniu liturgicznym. Dlatego jest to tak wyniosła funkcja. Każdy lektor powinien z godnością i czystością odczytywać lekcję danego dnia. Wymaga się od niego poprawnej artykulacji, akcentu i przejrzystości w czytanym przez niego tekście. Słowo Boże jest niczym chleb, dlatego aby zostało dobrze odebrane przez wiernych uczestniczących w liturgii powinno zostać przeczytane z pełnym zrozumieniem. Aby zostać lektorem ministrant powinien odbyć specjalne szkolenie przygotowujące go do pełnienia tej posługi. Na takim szkoleniu powinien nabyć umiejętności z zakresu poprawnego czytania danego pisma, ponieważ nie każdy fragment Pisma Świętego powinno się czytać tak samo. Następnie od lektora wymaga się posługiwania lekcjonarzem. Powinien on znać jego budowę, z ilu tomów się składa i jaki tom jest przeznaczony na dany okres liturgiczny. Powinien orientować się w specyfikacji danego roku. Niezaprzeczalnie posługa poprzez czytanie Słowa Bożego jest bardzo ważna w Kościele. Czytając, wymawiamy słowa, które kieruje do nas sam Bóg. Dlatego również od lektora wymaga się większego zaangażowania w dbanie o swoją duszę i formację poprzez modlitwę i zgłębianie wiedzy liturgicznej. Specyficznym zadaniem lektora jest również śpiewanie psalmów responsoryjnych między czytaniami oraz aklamacji Alleluja. Jest to tylko zadanie „dodatkowe” kiedy nie ma psałterzysty (organisty). Zaleca się jednak, aby lektor znał co najmniej jedną melodię, którą potrafi odśpiewać oraz zgłębił tajniki śpiewu trenując swój głos oraz zapoznając się z zapisem nutowym. Charakterystycznym strojem lektora jest biała alba przepasana białym cingulum (łac. pasek) oraz zawieszonym krzyżem na piersi na białym sznurze.

Ceremoniarz

Posługa ceremoniarza jest najbardziej zaszczytną i wymagającą posługą jaką może pełnić ministrant. Jest on jakby całym mózgiem Służby Liturgicznej. Do głównych zadań ceremoniarza należy przygotowanie liturgii, bądź obrzędu liturgicznego oraz pokierowanie nim w sposób przejrzysty i zrozumiały dla innych wiernych. Ceremoniarz jest ministrantem „widmo”. Jego czynności podczas liturgii powinny być wykonywane w taki sposób, aby nie zakłócały przebiegu liturgii bądź dekoncentrowały jej uczestników. Dlatego ceremoniarzem, może zostać ministrant, który pragnie zgłębiać liturgię oraz zadbać o jej doskonały, duchowy pożytek dla innych. Ceremoniarz powinien orientować się w budowie liturgii oraz obrzędu liturgicznego, znać liczne księgi liturgiczne i potrafić się nimi posługiwać. Przykładem jest dobra znajomość Mszału Rzymskiego i asysta przy nim. Do zadań ceremoniarza należy również przygotowanie oraz przeprowadzenie próby asysty na dany obrzęd liturgiczny, sporządzenie odpowiednich tekstów do odczytania podczas obrzędu, czy dawanie znaków innym ministrantom, a nawet samemu kapłanowi co powinni w danym momencie zrobić. Niewątpliwie jest to posługa trudna, ponieważ to na nim spoczywa całe brzemię poprowadzenia liturgii w sposób czynny, świadomy, pełny i owocny. Charakterystycznym strojem ceremoniarza jest biała alba przepasana białym lub czerwonym cingulum oraz zawieszonym krzyżem na piersi na czerwonym sznurze.

      Jak widzimy bycie ministrantem wiąże się z pewnym poświęceniem naszego czasu na rzecz Boga, Kościoła i ludzi. Pełniona przez nas posługa wyróżnia się spośród wielu innych, gdyż to my jesteśmy zawsze najbliżej tej największej tajemnicy jaką pozostawił nam wszystkim Chrystus, tajemnicy Eucharystii i mamy możliwość bezpośredniej pomocy w  codziennym sprawowaniu tego misterium.